او میآد...
او میآد در حالی که وارث مظلومیت علی است.
او میآد در حالی که حضور او یاد آور تنهایی و بی‌یاوریه. اون هم بخاطر جهالت مردان و زنانی که یا خوب و بد رو تشخیص
ندادند و نمی دهند و یا اینکه بین منافع دنیا و آخرتشون  دنیا رو انتخاب میکنن.

شاید خنده دار باشه  اما وقتی که شنیدم که شعار المپیک رو گذاشتن ،یک دنیا ،یک رؤیا، با خودم گفتم مگر از ابتدا تا به حال رؤیای بشر  رسیدن به آرامش و امنیت و رسیدن به پاکیها و خوبیها نبوده و نیست؟
مگه خوبی و پاکی بالاتر از تو و احساس امنیت و آرامشی بالاتر از با تو بودن و در کنار تو بودن هست. شاید الان دیگه موقش شده باشه که تو بیای . آخه دیگه دنیا منتظرته .

زمانی فکر میکردم که مشکل بزرگ زمانه ما غیبته. اما مدتیه که به این نتیجه رسیدم که مشکل اصلی غیبت نیست بلکه غفلته.غفلت ما آدمهایی که هر روز به یک رنگیم و هر ساعت در یک مسیر.تا جایی که خواسته یا ناخواسته گاهی به دنبال دنیا و گاهی به دنبال آخرت و گاهی با تو وگاهی در زمره دشمنان تو میشیم.
خدایا تو این نیمه شعبانی توفیقی بده که هدیه تولدی که به آقا میدم روح و جانم باشه و آقا هم با پذیرفتن این هدیه ناقابل وجودم رو از غفلت و جهالت نجات بده.

 حواسمون باشه تو جشنهایی که برگزار میکنیم بجای عرض تبریک گفتن به آقا  دلش رو خون نکنیم.
بهشون نشون بدیم که منتظرشیم  نه اینکه ایشون رو از خودمون نا امید کنیم.

این روزها اگه یه سری به  بازار شهرتون زده باشید، حتما شلوغی اون رو احساس کردید. افرادی رو  که برای خرید هدیه واسه پدر و یا شوهرشون ،ساعت‌ها وقت میزارن و بعضی‌هاشون چقدر حساسیت به خرج می دن که نکنه مقبول واقع نشه.
اما شاید خیلی هامون غافل از این باشیم که اگر این روز رو ،روزِپدر نامیدن،یک  دلیل کوچیکش اینه که امیر المومنین(ع) هم واسه بچه‌های خودش و هم واسه دیگران،علی الخصوص یتیمان ،نقش پدر و سرپرست رو داشتن.که متاسفانه اکثر مردم اون زمانه این رو درک نکردن، تا زمانی که ایشون رو از دست دادن.
نکنه امروز هم ما ولیِّ امرمون،امامِ زمانمون رو فراموش کرده باشیم.نکنه آقایی رو که مطمئنا تو موقعیت‌های مختلف نه تنها دست ما بچه‌شیعه ها بلکه دستِ بشریت رو گرفته و کمکشون میکنه ،فراموش بکنیم.نکنه مولایی رو که مثل یک پدرِ مهربون ،همیشه به یادمونه و از غصه ما غمگین و با شادی ما شاد میشه رو فراموش بکنیم.
خوشا بحال اونهایی که تو این روزها قلبشون رو تو دستشون گرفتن و با تمام وجود و احساس، به این نشونه که میخوام از این به بعد زندگی و حیاتم در مسیر تو و برای رسیدن به خدا باشه. به عنوان هدیه تقدیم آقا میکنن.

وقتی که صبرمون لبریز میشه و قراری برامون باقی نمیمونه،به تو متوسل میشیم که قرار دلهای آشفته ای.
این آشفتگی و بی قراری دل ما برای دیدن معزّالاولیاء و مذلّ الاعداء،هر روز و هر روز بیشتر میشه ولی...

آقا جون شرمنده ام
شرمنده ازاینکه بخاطر بی غیرتیِ من و امثال من، دشمنان تو  ودشمنان دین خدا گستاخانه به خوبان خدا اهانت میکنن و از دست من جز آه و ناله چیزی بر نمیآد.
آقا جون، میدونم که مشکل از منه،میدونم حجابهایی که به اطراف خودم تنیدم،مانع بین من و توست،می دونم که چقدر به فکرمی ، چقدر به یادمی،اینها رو همه میدونم. گاهی به خودم میگم حیفِ آقایی به این خوبی و پاکی و مهربونی نباشه که من اون رو منتظَر و یار خودم بدونم.اما آقا ،چی کار کنم، که بجز تو دیگه یاری ندارم.
ای مهدی فاطمه،  عزیزٌ علیَّ اَن اَرَی الخَلقَ و لا تُری    
آخه خدا چشم به ما داده تا  با اون نشانه های الهی و زیبایی های این عالم رو ببینیم و چه کسی از تو زیباتر و چه نشانه ای از تو واضح تر در این عالم.

یک لحظه بزن بر رخ من خنده که یک عمر
با یاد لبت خنده کنان اشک ببارم
ای منتظَرِ منتظِران،یوسف زهرا
پاییز شده بی گل روی تو بهارم