او میآد...
او میآد در حالی که وارث مظلومیت علی است.
او میآد در حالی که حضور او یاد آور تنهایی و بییاوریه. اون هم بخاطر جهالت مردان و زنانی که یا خوب و بد رو تشخیص
ندادند و نمی دهند و یا اینکه بین منافع دنیا و آخرتشون دنیا رو انتخاب میکنن.
شاید خنده دار باشه اما وقتی که شنیدم که شعار المپیک رو گذاشتن ،یک دنیا ،یک رؤیا، با خودم گفتم مگر از ابتدا تا به حال رؤیای بشر رسیدن به آرامش و امنیت و رسیدن به پاکیها و خوبیها نبوده و نیست؟
مگه خوبی و پاکی بالاتر از تو و احساس امنیت و آرامشی بالاتر از با تو بودن و در کنار تو بودن هست. شاید الان دیگه موقش شده باشه که تو بیای . آخه دیگه دنیا منتظرته .
زمانی فکر میکردم که مشکل بزرگ زمانه ما غیبته. اما مدتیه که به این نتیجه رسیدم که مشکل اصلی غیبت نیست بلکه غفلته.غفلت ما آدمهایی که هر روز به یک رنگیم و هر ساعت در یک مسیر.تا جایی که خواسته یا ناخواسته گاهی به دنبال دنیا و گاهی به دنبال آخرت و گاهی با تو وگاهی در زمره دشمنان تو میشیم.
خدایا تو این نیمه شعبانی توفیقی بده که هدیه تولدی که به آقا میدم روح و جانم باشه و آقا هم با پذیرفتن این هدیه ناقابل وجودم رو از غفلت و جهالت نجات بده.
حواسمون باشه تو جشنهایی که برگزار میکنیم بجای عرض تبریک گفتن به آقا دلش رو خون نکنیم.
بهشون نشون بدیم که منتظرشیم نه اینکه ایشون رو از خودمون نا امید کنیم.
[ 87/5/25 ] [ 10:10 صبح ]